Kolejne 2 dni wędrowania i kolejne 2 noce pod namiotem. W środku dnia lubimy zajść gdzieś do baru na kawkę lub małą przekąskę, przy okazji kilka dodatkowych benefitów – ładowanie sprzętu i upranie na szybko kilku rzeczy. W barach zazwyczaj przesiadują panowie, zwłaszcza na wioskach, kobiety są raczej wyjątkiem. Podobnie było w Portugalii. Idąc przez wioskę z daleka już wiadomo gdzie jest bar, bo gwarno i wesoło. Kiedy wchodzimy do środka, jakoś wszyscy milkną, panowie przy najbliższym stoliku poprawiają się na swoich krzesłach i wszyscy na nas patrzą, jakby kosmici weszli do środka. Przez pierwszych kilka minut czujemy się obserwowani, później wszystko wraca do normalności, robi się znowu głośniej a my możemy poczuć się swobodniej. Im mniejsza wioska, tym dokładniej w ten sposób przebiega nasz pobyt w barach. Chcieliśmy zmniejszyć dystanse żeby oszczędzić stopy i stawy, ale zawsze tak jakoś wychodzi, że swoje trzeba przejść żeby wszystko grało. Noclegi dostosowujemy do obecności sklepu, tak aby był prowiant na wieczór i do następnego miasta, żeby kilometrów nie było za mało i żeby nie było za dużo i jeszcze. co najważniejsze, żeby było gdzie rozbić namiot. I tu ważnych jest kilka czynników – żeby miejsce było niewidoczne dla ludzi, żeby było w miarę możliwości cicho, w wietrzne dni żeby było osłonięte i żeby teren był płaski. W praktyce bardzo trudno znaleźć idealne miejsce, ale zawsze prędzej czy później coś na nas czeka:).