Z Patrykiem jechaliśmy cały dzień. Przejechaliśmy kawał Hiszpanii, mieliśmy nadzieję na złapanie w trakcie drogi następnego stopa, ale Polacy akurat sie pochowali, a Hiszpanom o dziwo zawsze było nie po drodze… Sympatyczny naród, ale na zabranie stopem nie ma co liczyć. Po drodze Paweł z Patrykiem zaliczyli kąpiel w morzu, piękna plaża, w zasięgu wzroku ani żywej duszy, tylko silny wiatr po kąpieli wygonił nas od razu do samochodu i leżakowania nie bylo. Późnym popołudniem dotarliśmy do Algeciras. Patryk podrzucił nas 100 metrow od przystanku autobusowego z którego mieliśmy jechać do Sewilli. Przystanku nie bylo tam gdzie wg naszego gpsu miał być, słońce piekło, torby z zapasami jedzenia wciąż niemiłosiernie ciężkie, ale co zrobić. Przebralismy się w lekkie stroje, znaleźliśmy poprawny adres i po jakiejś godzince byliśmy na miejscu. Podróży autobusem w zasadzie nie pamiętamy tak twardo spaliśmy. W Sewilli zastał nas deszcz i niemiła wiadomość że nie ma autobusów do Lagos, naszego nastepnego celu podróży. Pawłowi kojarzy sie że jechał do Lagos z innego dworca, ale Hiszpanom nic na ten temat nie wiadomo. Na szczęście zawsze gotowy do pomocy wujek google miał lepszą wiedzę na ten temat. Co prawda nie do Lagos, ale do Faro dostaliśmy się następnym autobusem.
Tym oto sposobem dotarliśmy do Portugalii. W Faro byliśmy o 1.30 w nocy. Zamiast południowego ciepła które sobie wyobrażaliśmy, powitał nas ostry chłód i wilgoć. Nie mieliśmy noclegu, dworzec zamknięty, wiec zaczęliśmy sie szwendać po mieście w nadziei że znajdziemy jakiś kąt do przenocowania. W samym centrum znaleźliśmy siedzibę Bombeiros Voluntàrios, którzy często przyjmuja pielgrzymów i u których Paweł często nocował idąc na Camino kilka lat temu. Jednak nie tym razem, niestety o ile miasteczko ze swoimi wąskimi uliczkami, zielonymi skwerkami i starą architekturą było urocze, to jednak w naszej pamieci zapisze sie jako mało gościnne. Chlopak, młody bombeiros był nieugięty i twierdził że nie ma warunków żebyśmy mogli u nich przenocować. Nie to nie. Znaleźliśmy sobie inne miejsce, szkoda ze młody Portugalczyk nas nie widzial, może zrozumiałby że nie szukaliśmy hotelu. Ostatecznie wskoczyliśmy na ustawioną na starym ryneczku scenę, ułożyliśmy się w kącie, zaszyliśmy się w śpiworach i mimo odgłosów z pobliskich imprez zasneliśmy, a właściwie to ja zasnelam kamiennym snem. Paweł w półśnie czuwał nad naszym dobytkiem.